O Museo Provincial de Lugo lembra a Francisco Asorey no Día Internacional do escultor

O 6 de marzo, coincidindo coa a data de nacemento de Miguel Anxo Buonarroti, celébrase o Día Internacional do Escultor. Desde o Museo Provincial de Lugo queremos conmemorar esta efeméride lembrando a figura de Francisco Asorey, artista que será homenaxeado no Día das Artes Galegas desde ano.

Francisco Asorey (Cambados, 4 de marzo de 1889 – Santiago de Compostela, 2 de xullo de 1961) é un dos persoeiros máis relevantes da plástica escultórica galega. Destacou polo seu traballo coa madeira e o granito, materias cos que desenvolveu unha vasta obra composta por tallas relixiosas e profanas, retratos, lápidas e monumentos; sendo un dos artistas máis recoñecidos dentro e fóra de Galicia.

Comezou a súa formación artística no colexio dos Salesianos de Sarrià (Barcelona) baixo a tutela do escultor Parellada, quen o familiarizou coa obra de Rodin, Bourdelle e dos modernistas cataláns; artistas cuxa influencia se percibe nos seus primeiros traballos. En 1906 trasladouse a Bilbao, onde traballou como profesor de debuxo e dirixiu un taller de escultura, e tres anos despois a Madrid, establecendo amizade co pintor Romero de Torres e frecuentando os talleres da capital. Desta etapa de xuventude destacan obras como a Viúva do pescador, coa que gañou a segunda medalla na Exposición Rexional de Santiago de 1909, ou Volta dun enterro e Cabaleiros negros, nas que se aprecian claros influxos rodinianos.

Regresa a Galicia en 1918, tras gañar a oposición para escultor anatómico da facultade de Medicina de Santiago de Compostela. Instala o seu obradoiro nas hortas de Caramoniña, a carón do Convento de San Domingos de Bonaval, dando comezo a un período cualificado pola historiografía como “primitivista”, en tanto que as súas obras se caracterizan por reflectir a raíz, a tradición e a idiosincrasia do pobo galego. Neste senso cabe resaltar a serie de tallas policromadas que realiza entre 1920 e 1926, nas que representa á muller aldeá galega: Picariña, Naiciña, Ofrenda a San Ramón -que se atopa no Museo Provincial de Lugo-, O Tesouro -segunda medalla na Exposición Nacional de 1924- e a Santa.

Desta etapa de traballo na Caramoniña destacan tamén a escultura San Francisco, medalla de ouro na Exposición Nacional de 1926 e exposta no Museo Provincial de Lugo, e monumentos como o Monumento ó pobriño de Asís, situado ante o convento franciscano de Compostela.

En 1932 traslada o seu taller a Santa Clara, dando paso a un período no que o seu labor escultórico acusou distintos influxos artísticos. Así pois, aprécianse linguaxes poscubistas en obras como os monumentos a Loriga ou a Curros Enríquez, nos que alterna volumes e ocos e xoga co esquematismo e a xeometrización dos perfís; mentres que nos anos 40 experimenta unha tendencia cara o neohumanismo, especialmente patente na serie de estatuas da Virxe esculpidas nos seus últimos anos.

Foi nomeado académico de honra da Real Academia Galega en 1957 e, ademais dos premios e recoñecementos que recibiu en vida, foron múltiples os artigos que a prensa lle dedicou tralo seu pasamento, exaltándoo como o gran mestre da escultura galega. Unhas loanzas que xa lle fixera Ramón Cabanillas nos seus versos, inmortalizándoo para a posteridade:

“¡Ditoso o que se sabe guiar pol-as estrelas!
[…]
¡Bendito ti que soio, na noite escurecida,
forxando a chave de ouro dende Mateu perdida
guiado das estrelas, soupeche eternizarte
abrindo a Porta-Santa da Catedral do Arte!”

En decembro de 2011 o Museo Provincial conseguiu reunir, por primeira vez en Lugo, as súas tallas máis coñecidas e senlleiras: Nai de dor e Tesouro. Baixo a coordinación da directora, Aurelia Balseiro García, o espazo do Refectorio acolleu ambas pezas durante dous meses, dialogando coas que forman parte da exposición permanente do MPL: Ofrenda a San Ramón e San Francisco.

Dirección e Negociado de Coleccións do Museo Provincial de Lugo