Fotografía a Cegas II

Tras a primeira experiencia recollida nos obradoiros de Fotografía a Cegas, os resultados convidan á continuación dunha actividade que demostra unha gran amplitude de posibilidades tanto expresivas como interpretativas, o interese e motivación dos alumnos foi o maior aliciente para manter a liña de traballo e a experimentación contorna á imaxe fotográfica desde un ángulo non visual.

Nos últimos obradoiros, Fotografía a Cegas II xerouse unha liña de traballo sobre ao concepto da imaxe narrada, o fala e escóitaa como ferramentas de foco de atención nun contexto onde a fotografía rexistra o impulso concreto dun instante que debe ser rexistrado, lembrado e compartido.

A fotografía ten un claro propósito de lectura universal coa cal se pode compartir a motivación do impulso fotográfico, e precisamente o lanzo que demostra un cego ao introducirse nun campo tan adverso evidencia o anhelo de rexistrar a fugacidade do instante. Os resultados obtidos nos obradoiros, son fotografías que se acompañan do contexto como apoio e estimulo ao impulso, unha conversación, un sorbo doce, un son de fondo ou o tacto dunha man que motivan o acto fotográfico, a consecuente imaxe en papel acompáñase dun intercambio verbal entre o emisor da fotografía e o receptor que actúa tamén como locutor do taller, compártese por ambas as partes e en definitiva dialógase dobremente tanto a motivación como a interpretación.

Unha das novidades dos obradoiros foi a introdución de carga audiovisual por medio de exercicios realizados con cámaras de vídeo, as propostas expostas buscaban a interpretación espacial co fin de narrar o acto de focalizar a imaxe parlante, os resultados mostran unha estética imaxinativa, a imaxe en movemento acompañada do audio narrativo conflúen nunha tendencia creativa e poética da imaxe e a escena.

Doutra banda, os alumnos nesta ocasión puideron experimentar a plasticidade da fotografía por medio da lectura táctil dos contornos e relevos de imaxes, atopando as pautas dun código dúctil que achegaron en colaboración os artistas convidados aos obradoiros.

As conclusións mantéñense abertas, porque os obradoiros son unha pauta introdutoria a un proceso de aprendizaxe contorna á fotografía a cegas, pero a procura persoal e as sinerxias atopadas nestes talleres son as verdadeiras ferramentas de comunicación, esta experiencia resúmese cun devandito popular, non hai peor cego que o que non quere ver.